نیلوفر دمیر عکاس و خبرنگار ترک، جسد بی جان پسر خردسالی را در ساحل بدروم ترکیه یافت که با صورت روی شن‌ها افتاده بود و موجهای ساحل به آرامی به صورتش می‌خورد.
دمیر در این‌باره گفت: «دیگر کار از کار گذشته بود و کاری برای بازگرداندن او به زندگی از دست ما برنمی‌آمد» بنابراین او دست به کاری زد که توانایی انجامش را در آن لحظه داشت و دوربین خود را آماده کرده و شروع به عکاسی از این صحنه کرد. «در آن لحظه هیچ کاری به جز عکس گرفتن از این صحنه از دستم ساخته نبود، بنابراین من هم این کار را انجام دادم. من فکر می‌کردم که این تنها راهی است که از طریق آن می‌توان فریاد جسم خاموش او را به گوش جهانیان رساند.»
این پسربچه و خانواده او از کرد‌های آواره سوریه بودند که قصد داشتند با گذر از دریای اژه خود را به خویشاوندانشان در ونکوور کانادا برسانند. آنها به همراه تعدادی دیگر از آوارگان سوار بر یک قایق کوچک قصد عبور از دریای اژه و رسیدن به یونان را داشتند اما قایق حامل آنها در میان امواج خروشان دریا در هم شکست و ۱۲ مهاجر در این حادثه جان خود را از دست دادند. عکس‌های نیلوفر دمیر از جسد پسر خردسال آواره، «آیلان» ۲ ساله در صفحه نخست روزنامه‌ها و سایت‌های خبری سراسر جهان قرار گرفته است تا چهره ترسناک بحران مهاجران در اروپا را آشکار کند.
«آژانس عکس همشهری» در پرونده ای از عکاسان ایرانی خواسته است تا یادداشتهای خود را برای این عکس بنویسند:
جمشید بایرامی: باز یک عکس جاودانه شد و دنیا را تکان داد
نادر داودی: تولد ما در مرگ دیگری است
سهیل کریمی: آتیش و خون و دود و باروت و مرگ…
هادی برجی: کودکانه به همه ی جهان پشت کرد
کاوس صادقلو: با عکس می توان جهان را تغییر داد
سیف اله صمدیان: باز هم، سوء استفاده تاریخیِ فضای مسموم رسانه ای از قدرت تاریخی عکس!
رضا معطریان: همه دعوتیم به تماشای مرگ؛ مرگ انسانیت
محمد نوروزی: آیا انتشار عکس «آیلان» می تواند شعله های جنگ را خاموش کند؟
اسماعیل عباسی: مگر می شود فریاد این عکس را نشنید
مهدی سروری: این تصویر ساده می رود تا اهالی غفلت را به تلنگر و تذکری آگاهی بخشد
یک پاسخ
باور کنیم ؛ چرا باید کودکی باشد؛ مهاجرتی باشد ؛ دریائی باشدو یک عکاس ؛ تا ما باور کنیم سرنوشت دردناک آیلان ها را ؟