در روزگار پیش از دیجیتال، عکاسان یا خود با دارو تکنیک‌های چاپ و ظهور آشنایی کامل داشتند و می‌توانستند رنگ، کنتراست و داینامیک رنج عکس‌های خود را با تکنیک‌های شیمیایی و کنترل نور تنظیم کنند یا به دلیل نداشتن اطلاعات و ابزار لازم برای این مهم، کار را به لابراتوار‌های چاپ عکس می‌سپردند. در هر دو مورد با تست‌های مکرر و با تکیه بر تجربیات چاپچی عکس نهایی چاپ می‌شد.
با ظهور تکنولوژی‌های دیجیتال بخش بسیاری از این پروسه در روشنایی و پشت مانیتور کامپیوتر انجام می‌گیرد. بدین معنی که عکاس پس از جدا کردن عکس‌های برگزیده خود، با استفاده از یک نرم افزار ویرایش تصویر شروع به تنظیم نور رنگ و کنتراست تصویر می‌کند و عکس ویرایش شده برای چاپ به لابراتوار ارسال می‌شود.
در این شرایط اگر مانیتور عکاس اندکی متمایل به آبی باشد، عکاس کمی بیش از اندازه رنگ زرد به عکس خود می‌افزاید و در صورتی که مرجع مشخصی برای شناسایی رنگ در تصویر وجود نداشته باشد (مانند پوست صورت)، عکس چاپ شده زردتر از آن‌چه عکاس در مانیتور خود می‌بیند چاپ خواهد شد.
از سویی هر چه میزان اختلاف رنگی مانیتور بیشتر باشد، عکاس در هنگام ویرایش عکس تعداد بیشتری از تونالیته‌های رنگی موجود در عکس را از بین می‌برد. با توجه به اینکه دامنه رنگی در تصویر دیجیتال محدود است (۲۵۶ رنگ برای هر کانال رنگی در فضای ۸ بیت) عکاس با کم و زیاد کردن میزان هر رنگ بخشی از آن را به حد سفیدی یا سیاهی سوق می‌دهد و در واقع با این کار بخشی از اطلاعات بخش روشن یا تیره عکس را از بین برده است. بنابر این اگر اپراتور چاپ هم اختلاف رنگی را تشخیص دهد و اصلاح کند عکس به نسبت تغییراتی که در آن اعمال شده کم کنتراست و پوستریزه چاپ می‌شود.
به این دلیل در دنیای عکاسی حرفه‌ای عکاسان از یک متخصص رنگ‌شناسی کمک می‌گیرند تا مانیتور آن‌ها را کالیبره کند.
این کار در لابراتوار عکس‌آنلاین با استفاده از دستگاه‌های مخصوص اندازه گیری رنگ مانیتور صورت می‌پذیرد.
